Cerca nel blog

domenica 14 aprile 2013

VURCANU ! ( di Giardina Giovanni )

                                                    Ha  statu  sempri    scantu  pi  la  genti,
                                                     ma  focu  ardenti   pi  li  cori  amanti
                                                     cu  na  curuna  attuornu  di diamanti
                                                     e  un  faru  pi  la  genti  naviganti.

                                                     Di  ssu   riposu  tua  nn’apprufittasti
                                                     turisti  i  tuttu  u  munnu  arricugghisti
                                                     vinnniru  in  tanti  di  luntana  via
                                                     ca  si nun fussi  vivu, ‘un  ci  cridìa.

                                                     A  mari  cumu  nu  rubinu  si  n’gastata
                                                    ‘nta  ss’acqua  tua  ci  stassiru   a  jurnata
                                                     e quannnu  arriva  u  juornu   di  partìri
                                                     i  pieni  i ‘nfiernu  ognunu  ‘avi  a  patìri.

                                                    ‘Nta  fossa  si  vidi  ancòra  na  ferita
                                                     attiri  cumu    fussi   calamita,
                                                     ha  statu  pi  tant’anni  senza  parlari
                                                     ma l’arma  tua  continua  a  palpitari !

                                                      Quantu   tili,   i  pitturi   immurtalaru ?
                                                      Quantu  figghi,   poi  t’abbannunaru ?
                                                      U fisciru  pi  fami,  senza  rancòri,
                                                      pirchì’  lassaru  cca  puru  lu  cori.

                                                      I  malantrini  ti  usàru  cu  distrizza
                                                      sfregiàru  tutta  quantu  a  to  biddizza,
                                                     ‘un  ci pinsàru   mai  alla  svintùra
                                                      si  s’arrisbigghia  la  matri  natura.

                                                       Quantu  ti  vogghiu  beni  Vurcanu  mia !
                                                       China  di  storia  e  china  di   puisia.
                                                       Si tu passannu  u  tiempu  t’ha  svigghiàri
                                                       danni  un  signali  prima…fanni  scappàri !

                                                       Chistu  lu  dicu  a  ttia  sciuri  di  mari,
                                                       pensa  a  sti  figghi  tua…. ‘nni  bannunàri !.

Nessun commento:

Posta un commento

Nota. Solo i membri di questo blog possono postare un commento.